Drie jaar geleden, overleed mijn man, na korte tijd ernstig ziek te zijn geweest. Een groot verdriet overweldigde mij. Als ik aan die tijd terugdenk, herinner ik me dat ik veel op de bank heb gehangen en heb nagedacht over wat er allemaal in die korte tijd gebeurd was en hoe ons dit toch had kunnen overkomen.
Het was aan het begin van de coronatijd en vanwege de coronamaatregelen was bezoek ontvangen lastig. Met iemand buiten wandelen mocht wel. Dit maakte dat ik buiten mensen ontmoette en noodgedwongen met hen ging wandelen en zij met mij. En juist dit wandelen heeft mij zo geholpen in het omgaan met mijn verdriet.
Letterlijk stappen zetten
Door het wandelen brak ik uit mijn wereld van binnenshuis. Ik zette letterlijk stappen naar buiten waardoor mijn ‘wereld’ een beetje groter werd.
Het wandelen hielp mij om uit mijn hoofd en meer in mijn lichaam te komen. Zat ik thuis op de bank in mijn gedachten rondjes te draaien, buiten waaide mijn hoofd leeg en werden mijn zintuigen aangesproken door wat ik zag, hoorde en voelde en konden er nieuwe dingen binnenkomen.
Daarbij hielp het zien van de natuur mij ook. De ontluikende lente riep me toe dat er ook weer een nieuw begin mogelijk is, de boom met een afgebroken tak was toch weer verder gegroeid en kreeg jonge blaadjes, de jonge dieren vormden een troostend beeld.
Ruimte voor stiltes
Het fijne aan wandelen met iemand, was dat er niet de hele tijd gepraat hoefde te worden. Ik merkte dat de nabijheid van de ander zonder woorden, troostend was. Iemand liep letterlijk met mij mee op in mijn verdriet. Ook voor de ander was wandelen een fijne mogelijkheid, om mij al lopend bij te staan. Doordat we naast elkaar liepen, voelde stilte niet ongemakkelijk en hoefde er ook niet continue iets gezegd te worden. En een gesprek kon zomaar ontstaan door iets wat er buiten te zien was.
Soms wandelde ik ook alleen. Door alleen buiten te zijn, voelde ik het verdriet in mijn lijf en was het alsof ik het er bij elke stap een beetje uitliep. Het lopen ging op de automatische piloot waardoor ik mijn gedachten kon laten gaan en wat ik voelde naar boven kon laten komen. Alleen wandelen hielp mij ook me vrij te uiten. Mijn tranen kon ik laten gaan en in gedachten of hardop vertelde ik ook God wat ik allemaal moeilijk vond.
Een grotere wereld
Na het wandelen kwam ik anders thuis dan toen ik wegging. Door het buiten zijn waren mijn zintuigen geprikkeld. Ik had van alles gezien, gehoord en gemerkt. De natuur vertelde me van een andere wereld die er naast mijn verdriet ook nog is.
Bij thuiskomst was mijn wereld dan ook een beetje groter geworden. Ik was even uit mijn verdriet gehaald, had gedachten de vrije loop kunnen laten gaan en emoties kunnen uiten.
Wandeling na wandeling, groeide er daardoor langzaam perspectief en moed om door te gaan. Het regelmatig wandelen hielp me om de werkelijkheid meer te kunnen aanvaarden en ook weer perspectief voor de toekomst te ontwikkelen.
De boodschap van de natuur
Het hielp om dagelijks te wandelen op een vaste tijd. Zo ontwikkelde ik het wandelen als een gewoonte. Ook al liep ik steeds hetzelfde rondje, het hielp me, alsof ik daardoor steeds weer hetzelfde doorwerkte tot het genoeg was.
Ook was het mooie van wandelen dat ik de natuur zag veranderen. De jaargetijden wisselen elkaar af en gaven een verschillende boodschap: van loslaten wanneer de blaadjes het vallen, tot rust in de winter en weer gaan groeien en bloeien in de lente en de zomer.
Het vertelde me dat voor alles een tijd is. Ook voor het voelen en doorworstelen van verdriet. Het vertelde ook dat ook al lijkt in de winter alles dood er weer een nieuw begin mogelijk is.
Wat zegt de wetenschap over wandelen?
Mijn ervaring wordt ondersteund door wetenschappelijk onderzoek. Prof. Agnes van den Berg, omgevingspsycholoog en hoogleraar Natuurbeleving zegt: ‘Natuur is niet alleen mooi, maar ook belangrijk voor de gezondheid en het welzijn van mensen’. In een essay met de titel ‘Van buiten wordt je beter’ noemt ze drie functies van de natuur: natuur als bron van rust en ontspanning, natuur als bron van geestelijke en lichamelijke weerbaarheid, en natuur als bron van persoonlijke groei en betekenisverlening.
Ook psychologe en onderzoekster Daphne Meuwese deed onderzoek naar hoe groot de invloed van natuur is op onze mentale gezondheid. Zij ontdekte dat hoe meer somberheidsklachten de deelnemers van haar onderzoek hadden, hoe meer baat ze hadden bij de natuur. De natuur stelt ons beter in staat om te verwerken, terwijl we ons tegelijkertijd ook meer ontspannen voelen, aldus Meuwese.
Ga je mee wandelen?
Inmiddels ben ik, geïnspireerd door wat het wandelen mij gebracht heeft, wandelcoach geworden. Ik loop graag met je op als je worstelt met verdriet of als andere dingen je overweldigd hebben. Samen kunnen we al wandelend de natuur tot ons laten spreken en zoeken wat ze jou te vertellen heeft in waar jij mee te maken hebt.
Neem gerust contact met me op voor een gratis adviesgesprek:
